مال پرستی در یهودیت

در تاریخ بشر، ملتی در پول پرستی و مال اندوزی همچون قوم یهود دیده نشده است. آنها برای به دست آوردن مال هر راهی را پیش می گیرند؛ گرچه با شرف و حیثیت انسانی مخالف باشد. آنها برای رسیدن به این مقصود، تمام راههای مشروع و غیر مشروع را پیموده و تا حد پرستش، با حرص و آز خاص به جمع آوری مال پرداخته و به مال پرستی توجه خاصی دارند. مطالب زیر این حقیقت را روشن می کند.

الف. برای آن که سلطنت و آقایی تنها برای یهودیان باقی بماند، لازم است هر فرد یهودی تمام نیرو و امکاناتش را صرف به دست آوردن مال و ثروت و منع دیگر ملّت ها از اندوختن زر و سیم و سیادت و آقایی نماید!

ب. از آن جا که افراد یهودی، در عزّت الهی با هم شریک و مساوی اند، پس دنیا و مظاهر آن، و حق بهره برداری از آنها برای آنهاست و دزدیدن مال یهودی برای هم کیشان او جایز نیست، ولی دزدیدن مال غیریهودی مانعی ندارد، بلکه اصلاً دزدی نیست، بلکه استرداد مالی است که در دست دیگران است و دین، آن را برای یهودی مباح ساخته است. اموال غیریهودی، مانند اموال بی صاحب، یا ریگ های کنار دریاست که هر کس زودتر دست روی آنها بگذارد، مالک آنها خواهد شد.

ج. برای یهود سوگند خوردن، مخصوصاً هنگام معامله با دیگر ملّت ها، جایز است؛ زیرا اصل سوگند، برای از بین بردن نزاع قرار داده شده، ولی درباره ی  غیریهودی از حیوانات، این سوگند اعتبار ندارد.

روح دنیاطلبی و زیاده خواهی افراطی،[۱] همواره ملّت یهود را وامی داشت تا برای گردآوردن ثروت از هیچ کوششی دریغ نکنند و به مرور اقتصاد جهان را در قبضه ی خود درآورد.

ملّت یهود توانسته است از راه تأسیس مؤسسات اقتصادی، بانک ها و مراکز مالی، بر اساس ربا، خون ملّت ها را مانند زالو بمکد و سیاست خود را نسبت به آنها تحمیل نماید.

هم اکنون اقتصاد جهان، شرکت ها و مؤسسات عظیم و احزاب بزرگ با پول سرمایه داران یهودی در جریان است!

سرمایه داران یهود با وام های کمرشکن، روح اقتصادی ملّت ها را در دست دارند و با گرفتن سودهای فراوان، ملّت ها را همیشه در استعمار خود دارند».[۲]

پی نوشت:

[۱] . قرآن درباره ی  آنان می فرماید: (وَ أَخْذِهِمُ الرِّبَوا وَ قَدْ نُهُوا عَنْهُ وَ أَکْلِهِمْ أَمْوالَ النّاسِ بِالْباطِلِ) (سوره ی نساء، آیه ی ۱۶۱).

[۲] . زین العابدین قربانی، اسلام و حقوق بشر، ص ۳۲۶ (با اندکی تغییر). برای آگاهی بیش تر ر.ک: محمد عبدالله الشرقاوی، الکنز المرصود فی فضائح التَلمود، ص ۱۹۰ به بعد.