خیرات برای پدر و مادر زنده

معمر بن خلاد می‌گوید: به امام رضا(علیه السلام) عرضه داشتم که پدر و مادرم در مسیر حق نبودند، آیا برایشان دعا نمایم؟ ایشان در پاسخ فرمودند: هر چند که آنان در مسیر حق نبودند، ولی تو برایشان دعا کن و از جانب آنها صدقه بده و اگر زنده باشند نیز با آنان خوش رفتاری نما، چون پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) فرموده که خداوند مرا به رحمت و دل مهربانی مبعوث نموده نه به قطع ارتباط و نارضایتی.

ترسیم تبیین روشنی از این مسأله مستلزم این است که ابتدا نگاهی به تفاوت والدین از لحاظ ایمانی انداخته و سپس نقش فرزندان را در نیکی به آنها بررسی نموده و در نهایت به عدم تفاوت بین زمان زنده بودن و مرگ آنها بپردازیم.

نیکی به پدر و مادر از جمله دستوراتی است که در دین اسلام بر آن تأکید فراوانی شده تا جایی که سپاسگزاری از آنها در ردیف سپاسگزاری از خداوند قرار گرفته است.(۱) و در قرآن توصیه‌های فراوانی در مورد خوش رفتاری و طلب آمرزش برای والدین شده که بسیاری از آنها از زبان پیامبران جاری شده است.(۲)

اما در این مورد باید بیان داشت که میان والدینی که مؤمن و پرهیزگار بوده و در رشد و تعالی فرزندشان نقش داشته‌اند و پدر و مادری که در مسیر حق نبوده اند، تفاوت وجود دارد.

در مورد اول باید گفت که اساسا یکی از سعادت مندی‌های انسان، این است که با تربیت خوب، فرزند صالحی تحویل اجتماع دهد(۳) که در این حالت، اعمال نیک فرزند خوب به صورت خودکار برای پدر و مادر او نیز در نظر گرفته خواهد شد، تا حدی که حتی بعد از مرگ انسان که دست او از انجام عمل نیک کوتاه است، فرزند صالح و دانش و اموالی که از او به جا مانده و در راه خیر صرف می‌شوند، همچنان در نامه عمل شخص مرده، ثبت خواهد شد.(۴)

اگر والدین انسان دشمن خدا بوده و در این راه عنادورزی نمایند، کارهای نیک و دعای فرزندان در نجات آنان از آتش جهنم نقشی نخواهد داشت.

در روایتی از پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) آمده است: ”‌به پدر و مادر با ایمان قاری قرآن دو لباس زینتی پوشانده شده و به آنها گفته می‌شود که این پاداشی است به شما، از آن رو که قرآن را به فرزندتان یاد داده بودید”‌‌.(۵) همان گونه که مشاهده می‌شود، در این فرض حتی اگر شخصی عمل نیکی را به قصد اهدای پاداش آنان به پدر و مادر نیز انجام ندهد، خداوند به دلیل قدردانی از زحمات آنها، ثوابی را برایشان مقرر خواهد نمود.

فرض دوم، آن است که والدین شخص در ایمان فرزند خود نقشی نداشته اند، بلکه در مواردی با ایمان او به مخالفت برخاستند، ولی این فرزند صالح می‌خواهد با اهدای ثواب اعمال خود به آنها، کمکی به ایشان کرده باشد که در این صورت نیز دو حالت را می‌توان در نظر گرفت:

اول: این که والدین او علاوه بر این که مؤمن نبودند، بلکه با مؤمنان عناد و خصومت داشته و در مسیر حق، مانع‌تراشی می‌نمودند که در این فرض فرزندان مؤمن باید کاملا راه خود را از والدین کافر خود جدا نمایند. بنابراین، اگر والدین انسان دشمن خدا بوده و در این راه عنادورزی نمایند، کارهای نیک و دعای فرزندان در نجات آنان از آتش جهنم نقشی نخواهد داشت.

دوم: حالت دوم این است که والدین انسان، با ایمان نبوده اند، اما دشمنی و عناد چندانی هم با مؤمنان نداشته و در کنار آنان به زندگی عادی و معمولی خود مشغول بوده که در بیشتر موارد هم افراد غیر مؤمن بدین گونه‌اند و مستقیماً با مؤمنان به جدال و مبارزه برنمی‌خیزند، بلکه شاید تنها فرزندان خود را به دلایلی از ایمان آوردن بر حذر دارند. در این مورد قرآن می‌فرماید که در مورد مشرک شدن به خداوند از پدر و مادر اطاعت ننمایید، ولی در دنیا با آنان به خوبی رفتار نمایید.(۶)

و نیز در همین زمینه، معمر بن خلاد می‌گوید: به امام رضا(علیه السلام) عرضه داشتم که پدر و مادرم در مسیر حق نبودند. آیا برایشان دعا نمایم؟ ایشان در پاسخ فرمودند: هر چند که آنان در مسیر حق نبودند، ولی تو برایشان دعا کن و از جانب آنها صدقه بده و اگر زنده باشند نیز با آنان خوش رفتاری نما، چون پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) فرموده که خداوند مرا به رحمت و دل مهربانی مبعوث نموده نه به قطع ارتباط و نارضایتی.(۷)

بنابراین می‌توان از جانب این نوع از والدین نیز کارهای نیک انجام داده و از خداوند کریم، بخشش و مغفرت برای آنها درخواست نمود؛ زیرا امام باقر(علیه السلام) در روایتی، دعای فرزند صالح برای پدر و مادر خود را یکی از پنج دعایی برشمرده که برای رسیدن به خدا نیاز به واسطه ندارد.(۸) بر این اساس امید است که خداوند عادل و کریم، پدر و مادری را که در استضعاف فکری بوده و زمینه‌های کمتری برای ایمان آوردن داشته اند، به سبب دعا و اعمال خیر فرزندانشان ببخشاید.

اما این که آیا می‌توان برای افراد زنده(از جمله والدین) اعمال نیک انجام داد، باید گفت که برای اهدای ثواب کارهای نیک به دیگران، تفاوتی بین زندگان و مردگان وجود ندارد و تنها در عبادات واجب است که در بیشتر موارد نمی‌توان در زمان زنده بودن اشخاص، واجباتی که بر آنان تکلیف شده است را به جای آنان انجام داد. به عنوان نمونه، ما نمی‌توانیم تا زمانی که فردی زنده است، نماز و روزه‌های واجبی که او انجام نداده را به جا آوریم و تنها بعد از مرگ او است که می‌توانیم این کار را انجام دهیم.

امام صادق(علیه السلام) فرمود: حجی که انسان حتی به نیابت از دیگران انجام می‌دهد، موجب بخشش خود شخص و پدر و مادر و پسر و دختر و برادر و خواهر و عمو و عمه و دایی و خاله او نیز می‌گردد و دلیل آن را وسعت نظر و کرم بی پایان خداوند برشمرده است

اما در مورد مستحبات، روایات بی شماری وجود دارد که با استناد به آنها می‌توان چنین اعمالی را علاوه بر پدر و مادر که جایگاه خاص خودشان را دارند، به دیگران از جمله رفقا، بستگان و غیره هدیه نمود و آنان را در ثواب کار خیری که انجام داده‌اند شریک کرد.

در روایتی از امام صادق(علیه السلام) آمده: حجی که انسان حتی به نیابت از دیگران انجام می‌دهد، موجب بخشش خود شخص و پدر و مادر و پسر و دختر و برادر و خواهر و عمو و عمه و دایی و خاله او نیز می‌گردد و دلیل آن را وسعت نظر و کرم بی پایان خداوند برشمرده است(۹) و بر همین اساس است که به طور معمول، حاجیانی که به مکه مشرف می‌گردند از جانب دوستان و آشنایان خود؛ خواه زنده باشند و خواه وفات یافته باشند؛ طواف مستحبی انجام می‌دهند.

روایت دیگری نیز از امام صادق(علیه السلام) در این زمینه وجود دارد که به صراحت، بر امکان انجام کارهای نیک و اهدای ثواب آنها به پدر و مادر حتی در زمان زنده بودنشان تأکید می‌نماید. ایشان می‌فرمایند:

چه چیزی می‌تواند مانع از آن شود که مردم به پدر و مادر خود نیکی نمایند، خواه آن دو در قید حیات بوده و خواه از دنیا رفته باشند. به جای آنان نماز(مستحب) بخوانند، عوض آنان صدقه داده و حج به جا آورند، روزه گرفته و ثوابش را به آنان هدیه نمایند که در این صورت، پاداش این اعمال برای والدین نوشته خواهد شد و خداوند به دلیل این که فرد اهدا کننده نسبت به والدین خود نیکوکار بوده و صله رحم را به جا آورده است، علاوه بر آن که برای او نیز همان ثواب را در نظر می‌گیرد، اضافه بر پاداش عمل، خوبی‌های بسیار دیگری نیز به او خواهد افزود.(۱۰)

پی‌نوشت‌ها

۱- لقمان، ۱۴، ”‌ان اشکر لی و لوالدیک”‌‌.

۲- ابراهیم، ۴۱؛ نوح ۲۸؛ شعراء ۸۶ و ….

۳- حر عاملی، محمد بن الحسن، وسائل الشیعه، ج ۲۱، ص ۳۵۹، ح ۲۷۲۹۶، مؤسسه آل البیت، قم، ۱۴۰۹ هـ ق.

۴- مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۲، ص ۲۲، ح ۶۵، مؤسسه الوفاء، بیروت، ۱۴۰۴ هـ ق.

۵- وسائل الشیعه، ج ۶، ص ۱۷۹، ح ۷۶۷۴

۶- عنکبوت، ۸؛ لقمان، ۱۵

۷- وسائل الشیعه، ج ۲۱، ص ۴۹۰، ح ۲۷۶۶۷

۸- همان، ج ۷، ص ۱۱۶، ح ۸۸۹۲

۹- همان، ج ۱۱، ص ۱۶۵، ح ۱۴۵۳۵

۱۰- همان، ج ۸، ص ۲۷۶، ح ۱۰۶۴۷

منبع: تبیان