برخی از عقاید و احکام بهائیت

اشاره:

فرقه بهائیت که ساخته دست حسینعلی نوری و پیش از او علی محمد باب است دارای عقاید و احکام خاصی می باشد. این عقاید از سوی حسینعلی نوری و علی محمد باب ساخته و پرداخته شده و به خورد پیروان خود داده اند. این عقاید و احکام که هیچ سنخیتی با عقاید و احکام ادیان آسمانی ندارند، از دیدگاه بهائیت از سوی خداوند بر حسینعلی نوری و علی محمد باب نازل شده است. چه اینکه این دو شخصیت بهائب خود ادعای خدای هم کرده اند.

اول: عقاید بهائیت

بیشتر عقاید بهائیت بر محور بهاء الله یعنی حسین علی نوری است که در اینجا به چند نمونه اشاره می کنیم:

۱. شناخت: اولین چیزی که بر بندگان واجب شده است شناخت محل تابش وحی و طلوع امرالله است یعنی معرفت به میرزا حسینعلی بهاء الله که در اثر این شناخت اعمال قبول می شود.
۲. بهاء الله همان خداست و پس از او شوقی افندی خدا شد.
۳. بهاء مژده انبیاء گذشته و باب است یعنی سید علی محمد شیرازی باب فقط مژده رسان بهاء الله بود و با آمدن او قیامت نزدیک می شود.
۴. اسماء، صفات و افعالی که برای خداوند تبارک و تعالی ذکر می شود رموزی است برای اشخاصی که آنها مظهر الله هستند(یعنی خدا در آنها ظهور کرده است) و گرنه خداوند، اسماء و صفات و افعال ندارد.
۵. بهاء الله، احد و واحد است و شریکی در ملک برای او نیست چرا که خداوند در او ظهور کرده است و این ظهور برای شناخت بیشتر خداوند است که در حجاب غیب از نظرها پوشیده است.
۶. بهائیت از همه ادیان گذشته بهتر است چرا که خداوند در بهاء الله ظهور کرده است و ادیان دیگر با ظهور بهاء تمام می شوند و به مرحله کمال می رسند.
۷. دین اسلام تا آمدن بهاء الله معتبر بود و قرآن کریم هیچ گونه اعجازی ندارد و توسط باب نسخ شده است.
۸. بهاء الله یک معجزه است زیرا بدون اینکه به مدرسه برود توانسته الواح مقدسه فارسی و عربی را املاء نماید.
۹. شریعت بهائی فقط پس از هزار سال قابل تغییر است یعنی خداوند تبارک و تعالی می تواند بعد از هزار سال در

۱۰. شخص دیگری ظهور کند و دین بهائیت را نسخ کند همچنانکه با ظهور خود در بهاء، دین اسلام را نسخ کرد.[۱]

احکام و سنت ها:

بهائیت برای خود احکامی را هم به گمان خویش نازل شده، دارند که به چند نمونه مهم اشاره می کنیم:

۱. نماز: صبح و ظهر و شام ۹ رکعت به صورت فرادی و قبله هم شهر عکا است که قبر میرزا حسینعلی بهاء (خدایشان) در آنجاست و نماز آیات نسخ شده و کسی که آب ندارد به جای وضو ، پنج بار می گوید: بسم الله الاطهر الاطهر.
۲. روزه: بهائیت می گویند هر سال ۱۹ ماه دارد و هر ماه نوزده روز پس روزه ۱۹ روز واجب است که عید نوروز عید فطرشان می شود.
۳. حج: زیارت محل تولد باب در شیراز و خانه حسینعلی میرزا در بغداد در همه ایام به جای زیارت کعبه قرار داده شده است.
۴. ازدواج: بیش از یک زن جایز نیست، ازدواج با زن پدر حرام ولی از ازدواج با بقیه محارم مانند مادر، خواهر و ….. ساکت است.
۵. طهارت: همه اشیاء روی دنیا پاک است مانند: بول، غائط، منی، سگ و … و این موهبت بهاء به بندگان اوست.

۶. درس و یاد دادن احکام بهائیت فرزند بر عهده پدر است و اگر فقیر باشد از بیت العدل داده می شود.
۷. یک سوم دیه کسی که کشته شده است حق بیت العدل بهائیت است نه صاحب دم.
۸. حد زنا در مرحله اول ۹ مثقال طلا و در مرحله بعد ۱۸ مثقال به بیت العدل ریخته می شود.
۹. هر ماه یکبار مهمانی بر همه واجب است هر چند با دادن آب خالی.
۱۰. هر هفته یک بار غسل و ناخن گرفتن واحب است.
۱۱. هر سال دو عید هست: ۱. روز بعثت باب(ادعای بابیت) ۲. روز ولادت میرزا حسینعلی بهاء.
۱۲. مرده ها باید در بلور، سنگهای قیمتی و چوب های محکم لطیف و با انگشتر نقش دار به اسم بهاء، دفن شوند.
۱۳. با ادیان دیگر با محبت و مسالمت رفتار شود تا بوی خوش رحمان(بهاء الله) را بهائیت بیابند.
۱۴. سهم دختر و پسر مساوی است همچنان که بلوغ هر دو در ۱۵ سالگی است.
۱۵. هر نوزده سال یک بار، باید اثاثیه منزل تغییر یابد.[۲]

بهائیت دارای دو محل اجتماع است که یکی حظیره القدس در عشق آباد و دیگری مشرق الاذکار در نزدیک شیکاگوی آمریکا است.

با توجه به حمایت های علنی استکبار و ادعاهای بی منطق بهائیت باید بگوئیم بهائیت دین نیست بلکه نقشه استعماری است برای ضربه زدن به امت اسلامی و غلبه بر کشورهای اسلامی. زیرا اگر مردم این مکتب را بپذیرند دیگر مبارزه با ظلم، جهاد، امر به معروف و نهی از منکر مفهوم خودش را از دست می دهد  و باید اشیای قیمتی را به حساب بهائیت در بیت العدل که به جای بیت المال رایج در دین اسلام است بریزند و این یعنی استکبار با خیال راحت بر کشورهای بزرگ اسلامی تسلط یابد و هیچ رقیبی هم نداشته باشد.

پی نوشت:

[۱] . شلبی، احمد؛ مقارنه الادیان(الیهودیه)، ص ۳۳۱، قاهره، مکتبه النهضه المصریه، سوم، ۱۹۷۳ میلادی و ررک: افراسیابی، بهرام؛ تاریخ جامع بهائیت، ص ۳۴۵، تهران، مهر فام، دهم، ۱۳۸۲ شمسی.

[۲] . ربانی گلپایگانی، علی؛ فرق و مذاهب کلامی، ص ۳۴۳، قم، امیر، اول، ۱۳۷۷ شمسی. رک: افراسیابی، بهرام، تاریخ جامع بهائیت، ص ۳۴۵، تهران، مهرفام، دهم، ۱۳۸۲ شمسی.