برکات وجودى امام غایب (علیه السلام)

یکى از نام‌هاى خداوند «یا مُنتَهَى الرَّجایا»؛(۱)«اى نهایت امیدها» است.

نقش حیاتى و شگفت‌انگیز امید در سعادت و موفّقیت فرد و جامعه بر کسى پوشیده نیست. رسول گرامى اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم می‌فرمایند:

«اگر امید نبود مادرى فرزند خود را شیر نمی‌داد و کسى درختى نمی‌کاشت.»(۲)

امیدى که ما از آن گفت‌وگو می‌کنیم، امیدى راکد نیست که سکون را توصیه کند. در این‌جا امید به شناختى پیوند می‌خورد که نور و تلاش می‌آفریند. امید به نجات – خبر از واقعیتى در طبیعت انسان و تبلور آن در یک برهه از تاریخ به وسیله‌ى یک ابرمرد- تفکّرى سازنده و حرکتى مسئولانه است.

شیعه با عرضه‌ى اعتقاد به امام مهدى (علیه السلام)، ابتکار عمل را در رفع این عطش انسانى به عهده گرفته است. اعتقاد به رهبرى مردى که آرمان‌هاى حقیقى انسان را لباس واقعیت می‌پوشاند. «مَن عَرَفَ هذَا الأمرِ فَقَد فُرِّجَ عَنهُ لإِنتظارِه»؛(۳) «هرکس این مقصد را شناخته‌ باشد براى او به واسطه‌ى انتظارش فرج حاصل شده است.»

آری، آن‌چه در طول تاریخ، با آن همه دشمنى و توطئه و مکر و نیرنگ، رمز پایدارى شیعه بوده است، چیزى جز امید نیست؛ گرچه اهل سنت نیز اعتقاد به حضرت مهدى (علیه السلام) دارند، امّا اعتقاد به مهدى موجود با اعتقاد به یک مهدى که هر وقت خداوند بخواهد به دنیا می‌آید و در وقت مناسبى ظهور می‌کند، هرگز قابل مقایسه نیست.

وجود شریف امام عصر عجّل‌الله‌تعالى ‌فرجه‌الشریف مى ‌فرمایند:

«إنّا غَیرُ مُهْمِلینَ لِمُراعاتِکُم وَ لانَاسِینَ لذِکْرِکُم وَ لَوْ لاذلِکَ لَنزَل بکم الّلأواء و اصطَلَمَکُمُ الأعداء»؛(۴)

«ما هرگز شما را به حال خود رها نکرده‌ایم و هرگز شما را از یاد نبرده‌ایم و اگر نبود (عنایت پیوسته‌ى ما) حتماً سختی‌ها و بلاهاى فراوانى به شما می‌رسید و دشمنان شما را نابود می‌کردند.»

چه امیدى بالاتر از این‌که امام زمان (علیه السلام) ما را فراموش نمی‌کنند و چه شرمسارى بالاتر از این‌که ما اماممان را فراموش کرده‌ایم.

پى نوشت ها:

۱ . مفاتیح الجنان، دعاى جوش کبیره .

۲. نهج الفصاحه، ص ۱۸۹، کلمه ۹۳۶ .

۳. کلینی، اصول کافی، ج ۲، ص ۱۹۸، ج ۳ .

۴ . طبرسی، احتجاج، ج۲، ص ۳۲۳ .