نگاهی دوباره به تربیت اسلامی
عنوان: نگاهی دوباره به تربیت اسلامی
مولف: خسرو باقری
مترجم/ محقق:****
ناشر: انتشارات مدرسه
سال نشر: ۱۳۹۴
نوبت نشر: هشتم
محل نشر: تهران
تربیت اسلامی بیتردید یکی از اساسیترین بخشهای معارف اسلامی است، اما به یقین هنوز تحقیق و تدوینی اصولی درباره آن صورت نپذیرفته است. به نظر میرسد چنین کاری را باید با معیارهای: اصالت نوشته، جامعیت کار و نوپردازی مطلب، محک زد.
نگارنده سعی کرده کتاب حاضر را به این معیارها نزدیک کند. کتاب حاضر در دو جلد نوشته شده که جلد اول آن از پنج فصل:
۱-توصیف انسان در قرآن،
۲- مفهوم شناسی در باب تربیت،
۳- اهداف تربیتی، مبانی و اصول
۴- روشهای تربیتی همچون جذبه حُسن و احسان، تطور وسع آدمی
۵- آشنایی و بیگانگی با خدا و مراحل تربیت تشکیل شده است.
جلد دوم این کتاب به چهار بخش:
۱- مسائل مفهومی و ماهوی
۲- مسائل تربیت مدنی و اجتماعی
۳- مسائل تربیت فنی و حرفهای
۴- مسائل آسیب شناختی تربیت اسلامی پرداخته است.
فصل اوّل: امکان، معنا و سازواری در اخلاق و تربیت اسلامی
این فصل در صدد است تا به این پرسش، پاسخ دهد که “آیا اصولا به کارگیری تعابیری هم چون «تربیت» و «اخلاق» اسلامی امری ممکن و موجّه است یا این که همانند تعابیر مشابه «جامعه شناسی» /«روانشناسی» و «فیزیک» اسلامی بحث برانگیز خواهد بود؟
فصل دوم: تربیت دینی در برابر چالش قرن بیست و یکم
قرن بیست و یک با چالشهایی که در دل خود دارد پا به عرصه گذاشته است. مهمترین وجه چالش برانگیز قرن بیست و یکم، ساخت زدایی است به آن معنا که بسیاری از ساختارهای عینی و مفهومی که تربیت دینی را سازمان دادهاند، اکنون در برابر موج ساخت زدایی این قرن، متزلزل می شوند. از آن جمله می توان به ساختار «دور/نزدیک» و نیز «ممنوع/مجاز» اشاره کرد.
تعلیم و تربیت اسلامی، ناظر به نظامی از اندیشه است که مستقیم یا غیر مستقیم، از متون دینی اسلام سرچشمه گرفته و حاوی شناختی نسبت به پدیدهها و روابط موجود در حوزه عملی تعلیم و تربیت، صورتهای مطلوب آنها و نحوه ایجاد و تغییر در آنهاست. برای آن که بتوانیم از اصول تربیت اجتماعی در اسلام سخن به میان بیاوریم، ابتدا نیاز است که به بیان تصویر و تصوری که در متون اسلامی از اجتماعی بودن انسان وجود دارد، بپردازید.
محمود غلامی (نویسنده و استاد دانشگاه)؛ شهر خمین