میرزا محمد فیض قمى

اشاره:

ت.ول.د ای.ش.ان در سال ۱۲۹۳ ه.. ق در خاندان علم و فضیلت و در شهر قم رخ داده است، میرزا محمد فیض, فرزند ادیب نامى میرزا على اکبر فیض (قدس سره ) یکى از اعاظم فقها و از اکابر علماى طراز اول در قرن چهاردهم هجرى مى باشد. دروس مقدمات و سطوح را در قم به پایان رساند, و س.پ.س ب.راى تکمیل تحصیلات عالیه به تهران مهاجرت نمود, و در سال ۱۳۱۷ ه.. ق به نجف اشرف ع.زی.م.ت و از محضر آیات عظام آن سامان اس.تفاده ها نمود.

اساتید:

بزرگانى که وى از محضر آنان استفاده نموده است عبارتند از.

۱ . آقاى حاج میرزا حسن آشتیانى.

۲ . میرزا محمود قمى

۳ . آق.ا ش.ی.خ ع.ل.ى رشتى.

۴ . مرحوم آخوند خراسانى

 ۵ . سید محمد کاظم یزدى.

۶ . م.ی.رزا م.ح.مد تقى شیرازى (میرزاى دوم ).

شاگردان:

ح.وزه پ.ر برکت و پر فیض ایشان علماى متعددى را تحویل جامعه داد که به عنوان نمونه اسامى, چند تن از آنان را ذکر مى کنیم.

۱ . میرزا مصطفى صادقى.

۲ . حاج سید مرتضى فقیه .

۳ . حاج شیخ احمد فقیهى .

۴ . حاج شیخ عباس مستقیم .

۵ . حاج شیخ عباس حائرى اصفهانى.

۶ . حاج شیخ ابوالقاسم نحوى.

۷ . مرحوم حاج شیخ على پائین شهرى .

۸ . مرحوم حاج محمد باقر قمى فرزند حاج شیخ ابوالقاسم کبیر قمى .

تألیفات:

تألیفات مرحوم فیض عبارت است از:

۱ . کتاب الفیض در طهارت آب قلیل و عدم تنجیس متنجس (مطبوع ).

۲ . حاشیه بر العروه الوثقى.

۳ . مناسک حج.

۴ . حاشیه وسیله النجاه. ۵

. شرحى بر منظومه مرحوم سید بحرالعلوم در فقه .

۶ . ذخیره العباد و چند اثر دیگر.

گفتار بزرگان:

مرحوم حاج ملا على واعظ خیابانى در کتاب علماى معاصرین در شأن ایشان مى نویسد : حضرت میرزا محمد فیض قمى یکى از اعاظم علماى طراز اول و داراى شاخصیت تامه و مقبولیت عامه و مرجعیت کامله اند.

خصوصیات اخلاقى:

گ.ویند معظم له از مرحوم سید حسین بروجردى (ره) که پس از مؤسس بزرگوار ,پرچمدار و زعیم حوزه بود, بسیار ترویج و تبلیغ مى نمود برخى به ایشان اعتراض مى کنند و مى گویند شما که خود ص.اح.ب ف.ت.وى و م.رج.ع ت.قلید هستید, براى چه از آقاى بروجردى ترویج مى کنید؟ در جواب مى فرمایند : اگر کار براى خدا است, ما باید از کسى که فعلا علمدار است, و حوزه را حفظ مى کند ترویج کنیم, و اگر براى غیر خداست, من اهلش نیستم.

خدمات:

از خدمات شایسته ایشان این بود که مدرسه فیضیه را که بسیارى از حجرات آن انبار علاف, بقال و کسبه شده ب.ود, از ی.د غ.اص.ب.ین و متصرفین انتزاع, و مسکن طلاب علوم دینى نمود و خود در آن مدرسه ب.ه ت.دری.س اش.تغال ورزید و براى توسعه اداره علمیه آن, خود را نیازمند معاونت و کمک دید, تا بالاخره در سال ۱۳۴۰ ه.. ق از مرحوم شیخ عبدالکریم حائرى یزدى (ره ) که تا آن وقت در شهر اراک متوقف بودند, درخواست مهاجرت فرمود, و ایشان نیز با تمهیدات فراوان وارد قم شد و ب.راى م.زید تجلیل ایشان, مسجد بالاسر را که محل نماز ایشان بود, به مرحوم شیخ عبدالکریم حائرى یزدى واگذار, و خ.ود ه.م چ.ن.د ای.امى به ایشان اقتدا ورزید, و روز به روز در تقویت و رونق بخشیدن به حوزه ع.ل.م.یه قم کوشید, به حدى که آن را تا حد همسویى و رقابت با حوزه علمیه نجف رساند, و از سال ۱۳۵۵ ه.. ق که مرحوم شیخ عبدالکریم حائرى یزدى رحلت نمود, با عزمى راسخ و با اعانت سایر اعاظم دانشمندان قم, حوزه علمیه قم را حفظ نمود.

وفات

ای.ش.ان پ.س از عمرى تلاش و کوشش در راه خدا, در دهه آخر جمادى الاولى سال ۱۳۷۰ ه.. ق در ح.ال ن.ماز وقتى دست ها را به دعا بر داشته بود, و (الهى عاملنا بفضلک ) را مى گفت, دار فانى را وداع گفت و در ایوان طلایى صحن عتیق مدفون گردید.