غذاى حرام، یکى از مؤثّرترین عواملى است که مانع قبولى عبادات و استجابت دعا می‌شود. سفارش به کسب روزى حلال و پرهیز از غذاى حرام، در کلام گهربار اهلبیت علیهم السلام ظهور برجسته‌اى دارد و آن ذوات مقدّس براى این موضوع اهمیت ویژه‌اى قائل بوده‌اند. از اهل بیت معصومین نقل شده که «أَطِبْ کَسْبَکَ تُسْتَجَبْ دَعْوَتُکَ فَإِنَّ الرَّجُلَ یَرْفَعُ اللُّقْمَهَ إِلَی فِیهِ حَرَاماً فَمَا تُسْتَجَابُ لَهُ أَرْبَعِینَ یَوْماً».[۱] یعنی کسبت را پاک گردان تا دعایت مستجاب شود همانا کسی که لقه حرام وارد دهنش می کند تا چهل روز دعایش مستجاب نمی شود.
فقهاى وارسته و علماى گرانقدر نیز همواره مراقب حلیت غذاى خود و خانواده و اطرافیان خود بوده اند. نقل مى کنند مرحوم آیت الله العظمى سید محمد باقر درچه اى (رحمه الله) که از مفاخر اصفهان به شمار می‌رفت، با اصرار فراوان دعوت به یک میهمانى را مى پذیرد. بعد از صرف غذا، صاحب منزل قباله اى نزد آیت الله العظمى درچه‌اى (رحمه الله) مى آورد که وى امضاء یا تأیید نماید. مرحوم آیت الله درچه‌اى (رحمه الله) درمى یابد که غذایى که خورده است شبهۀ رشوه داشته است. بنابراین مثل انسان مار گزیده به خود مى‌لرزد و رنگ او تغییر مى‌کند و به صاحب منزل مى‌گوید: من با تو چه کرده بودم که این زهرمار را به خورد من دادى؟ بعد هم از جلسه خارج مى شود و غذاى خورده شده را برمى گرداند. ولى تا مدّتى در اثر خوردن این غذاى شبهه ناک آرام نمى گیرد و اظهار پریشانى و ناراحتى مى کند. نگرانى این مرد متّقى، از درک والایى که از اثر سوء غذاى حرام دارد، سرچشمه مى گیرد.
کسى که غذاى حرام مىخورد، نه تنها توفیق سیر و سلوک و عروج به مقامات عرفانى پیدا نمى کند، بلکه ممکن است در اعتقادات خود سست و بى‌دین شود. لقمۀ حرام، اثرات سوء فراوانى دارد و آفات بى شمارى به همراه خواهد داشته، که از آن جمله مى توان به تجمّل گرایى اشاره کرد. بسیارى از مردم به زندگى تجمّلى مبتلا شده اند و با این استکبار و خودخواهى که مى ورزند، انتظار استجابت دعا هم دارند. دعاى آنان در اثر مال اندوزى حرام و خودگرایى مستجاب نمى شود و بدبختى بدتر این است که خداوند متعال را در گرفتارى ها و مستجاب نشدن دعاى خود، مقصر مى دانند.
عدم پرداخت دیون شرعى نظیر خمس و زکات، رشوه خوارى، رباخوارى، کم کارى در اداره، غش در معامله و عدم رعایت انصاف در خرید و فروش، غذاى انسان را حرام مى کند و مانع استجابت دعا مى شود.
[۱]. مکارم الاخلاق، ص ۲۷۵
منبع: مظاهرى، حسین، سیر و سلوک؛ مقدمه: سلوک معنوى در پرتو قرآن و عترت.
