شما جوانان عزیز باید به خاطر داشته باشید که والدین شما، انسان‌هاى معصوم نیستند. بنابراین هم داراى صفات برجسته و نیک و هم داراى نقاط ضعفند.
حـال اگر نقاط ضعف آنها در خصوص کار شما و یا در طرز رفتارشان با شما آشکار شود، بهتر این است که با واقع بینى با آن برخورد کنید و این نقص را طبیعى بدانید.
در ضـمن، خصلت‌هاى برجسته و نیک آنان، محبت پاک و بى آلایش‌شان به شما، به خصوص مواظبتى را کـه از ابـتـداى طـفولیت تاکنون درباره شماداشته اند از نظر دور ندارید، آن را به خاطر داشته باشید و همواره از آنان قدردانى نمایید.
بـه هـر حـال در جامعه امکانات زندگى و تحصیل براى همه یکنواخت و یکسان نبوده و بعضى از والـدیـن بـه ایـن مسائل آگاه نیستند و یا آموزش‌هاى لازم را در این باره ندیده اند و آشنا به مسائل جوانان نمى‌باشند و درباره رفتار و کردار صحیح، آگاهى ندارند.
از طـرفـى بـایـد بـا کمال میل و رغبت از راهنماییها و اندرزهاى دلسوزانه و مفید آنان که حاصل چـندین سال تجربه گذراندن عمر آنان است، بهره گیرید و در مواقعى که احیانا با شما برخوردى تـند مى‌کنند، چشم پوشى نمایید و ازخود، خونسردى لازم را نشان دهید، اگر هم لغزشى دارند، محترمانه و به طور غیر مستقیم به آنان گوشزد نمایید.
هـرگـز نـگذارید که والدین از شما آزرده خاطر شوند، چرا که در قرآن مجید، سفارش‌هاى زیادى دربـاره پـدر و مـادر شـده اسـت، حـتـى در برخوردها از گفتن کوچکترین سخن نامناسب، چون اف که حاکى از تنفر و دلتنگى از آنان است، به شدت نهى گردیده است.
منبع: کتاب آنچه یک جوان باید بداند؛ نویسندگان: بتول و رضا فرهادیان
