حمایت وهابی ها از دشمنان اهل بیت(علیهم السلام)

وهابی­ها در راستای دشمنی خود با اهل­بیت رسول خدا(صلی الله علیه و آله) بر حمایت از قاتلین امام حسین(علیه السلام) تاکید ورزیده و از آن­ها به طور جدی دفاع می­کنندز

ابن تیمیه برای این هدف در جلد چهارم منهاج السنه از ص۵۴۹ تا ۵۷۵ در ضمن اینکه یزید بن معاویه را همسان و هم‌شأن سایر خلفای مسلمین قرار داده، کمال سعی و تلاش خود را برای اثبات بی­گناهی یزید در حادثه دلخراش کربلاء که منجر به شهادت مظلومانه حسین بن علی(علیه السلام) سبط گرامی رسول خدا(صلی الله علیه و آله) و فرزندان و یاران او و اسارت خاندان پاک رسول خدا(صلی الله علیه و آله) گردید، مبذول داشته است. او می­گوید: به فرض این­که یزید بن معاویه فاسق و ظالم باشد خداوند او را به خاطر انجام کارهای خوب و بزرگش می­بخشد^[۱]!!  او به صراحت تمام در مقام دفاع و حمایت از عمر بن سعد قاتل مباشر حسین(علیه السلام) و یاران او می­گوید: درست است که عمر بن سعد امیر لشکر بود و امام حسین (علیه السلام) را به قتل رساند لکن معصیت و گناه عمر سعد خیلی کمتر از گناه مختار بن ابی عبیده است که به خونخواهی حسین بر خاست و از قاتلین او انتقام گرفت­. بلکه گناه مختار بسیار بزرگتر از گناه عمر بن سعد است^[۲]!

وهابی‌ها برای دشمنان اهل­بیت به خصوص دشمنان علی(علیه السلام) مثل معاویه بن ابی سفیان و پسرش یزید به نام«فضائل معاویه و فی یزید و انه لایسب» کتاب می­نویسند. آنانی که نسائی در جواب دوستدارن معاویه می­گوید: من فضیلتی در باره معاویه نمی­دانم جز نفرین معروف پیامبر در حق او که فرمود:«لااشبع الله بطنه».^[۳]

1. از وهابی ها سؤال می شود آیا کشتن آمام حسین(علیه السلام) و یاران آن حضرت و اهانت به خانواده رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) دلیل برفسق و ظلم یزید بن معاویه نیست؟
2. وهابی ها چه چیزی در یزید بن معاویه دیده اند که از او دفاع نموده و حتی جنایات او را در مدینه در قضیه حره و آتش زدن کعبه توسط او را کافی برای فسق و ظلم او نمی دانند؟
3. وهابی ها با چه انگیزه از عمر سعد و شمر و یاران آنان حمایت کرده و مختار را به خاطر انتقام فرزند رسول خدا از آنان گناهکار و ظالم می دانند؟

پی نوشتها

[۱] . ابن تیمیه، احمد بن عبد الحلیم، مجمو ع الفتاوی، ج۳ص۴۱۳و ج۴ص۴۷۵، بی تا،  بی جا.

[۲] . منهاج السنه، ج۲ص۷۰ (قرطبه).

[۳] . نسائی، احمدبن شعیب، خصائص امیرالمؤمنین(علیه السلام)، ص۲۳، مکتبه نینوی الحدیثه؛  ابی داود، سلیمان، مسند ابی داود، ص۳۵۹٫ بیروت، دارالحدیث.

نویسنده: حمید رفیعی