برخی از عقاید و احکام بهائیت
اشاره:
فرقه بهائیت که ساخته دست حسینعلی نوری و پیش از او علی محمد باب است دارای عقاید و احکام خاصی می باشد. این عقاید از سوی حسینعلی نوری و علی محمد باب ساخته و پرداخته شده و به خورد پیروان خود داده اند. این عقاید و احکام که هیچ سنخیتی با عقاید و احکام ادیان آسمانی ندارند، از دیدگاه بهائیت از سوی خداوند بر حسینعلی نوری و علی محمد باب نازل شده است. چه اینکه این دو شخصیت بهائب خود ادعای خدای هم کرده اند.
اول: عقاید بهائیت
بیشتر عقاید بهائیت بر محور بهاء الله یعنی حسین علی نوری است که در اینجا به چند نمونه اشاره می کنیم:
- شناخت: اولین چیزی که بر بندگان واجب شده است شناخت محل تابش وحی و طلوع امرالله است یعنی معرفت به میرزا حسینعلی بهاء الله که در اثر این شناخت اعمال قبول می شود.
- بهاء الله همان خداست و پس از او شوقی افندی خدا شد.
- بهاء مژده انبیاء گذشته و باب است یعنی سید علی محمد شیرازی باب فقط مژده رسان بهاء الله بود و با آمدن او قیامت نزدیک می شود.
- اسماء، صفات و افعالی که برای خداوند تبارک و تعالی ذکر می شود رموزی است برای اشخاصی که آنها مظهر الله هستند(یعنی خدا در آنها ظهور کرده است) و گرنه خداوند، اسماء و صفات و افعال ندارد.
- بهاء الله، احد و واحد است و شریکی در ملک برای او نیست چرا که خداوند در او ظهور کرده است و این ظهور برای شناخت بیشتر خداوند است که در حجاب غیب از نظرها پوشیده است.
- بهائیت از همه ادیان گذشته بهتر است چرا که خداوند در بهاء الله ظهور کرده است و ادیان دیگر با ظهور بهاء تمام می شوند و به مرحله کمال می رسند.
- دین اسلام تا آمدن بهاء الله معتبر بود و قرآن کریم هیچ گونه اعجازی ندارد و توسط باب نسخ شده است.
- بهاء الله یک معجزه است زیرا بدون اینکه به مدرسه برود توانسته الواح مقدسه فارسی و عربی را املاء نماید.
- شریعت بهائی فقط پس از هزار سال قابل تغییر است یعنی خداوند تبارک و تعالی می تواند بعد از هزار سال در
شخص دیگری ظهور کند و دین بهائیت را نسخ کند همچنانکه با ظهور خود در بهاء، دین اسلام را نسخ کرد.[۱]
احکام و سنت ها:
بهائیت برای خود احکامی را هم به گمان خویش نازل شده، دارند که به چند نمونه مهم اشاره می کنیم:
- نماز: صبح و ظهر و شام ۹ رکعت به صورت فرادی و قبله هم شهر عکا است که قبر میرزا حسینعلی بهاء (خدایشان) در آنجاست و نماز آیات نسخ شده و کسی که آب ندارد به جای وضو ، پنج بار می گوید: بسم الله الاطهر الاطهر.
- روزه: بهائیت می گویند هر سال ۱۹ ماه دارد و هر ماه نوزده روز پس روزه ۱۹ روز واجب است که عید نوروز عید فطرشان می شود.
- حج: زیارت محل تولد باب در شیراز و خانه حسینعلی میرزا در بغداد در همه ایام به جای زیارت کعبه قرار داده شده است.
- ازدواج: بیش از یک زن جایز نیست، ازدواج با زن پدر حرام ولی با بقیه محارم مانند مادر، خواهر و …. حلال است.
- طهارت: همه اشیاء روی دنیا پاک است مانند: بول، غائط، منی، سگ و … و این موهبت بهاء به بندگان اوست.
- مراکز اجتماع: ۱٫ حظیره القدس: در عشق آباد ۲٫ مشرق الاذکار: در نزدیک شیکاگوی آمریکا
- تربیت اولاد: درس و یاد دادن احکام بهائیت فرزند بر عهده پدر است و اگر فقیر باشد از بیت العدل داده
می شود. - یک سوم دیه کسی که کشته شده است حق بیت العدل بهائیت است نه صاحب دم.
- زنا: حد زنا در مرحله اول ۹ مثقال طلا و در مرحله بعد ۱۸ مثقال به بیت العدل ریخته می شود.
- مهمانی: هر ماه یکبار مهمانی بر همه واجب است هر چند با دادن آب خالی.
- بهداشت: هر هفته یک بار غسل و ناخن گرفتن واحب است.
- عید: هر سال دو عید هست: ۱٫ روز بعثت باب(ادعای بابیت) ۲٫ روز ولادت میرزا حسینعلی بهاء.
- دفن اموات: مرده ها باید در بلور، سنگهای قیمتی و چوب های محکم لطیف و با انگشتر نقش دار به اسم بهاء، دفن شوند.
- آداب و معاشرت: با ادیان دیگر با محبت و مسالمت رفتار شود تا بوی خوش رحمان(بهاء الله) را بهائیت بیابند.
- ارث: سهم دختر و پسر مساوی است همچنان که بلوغ هر دو در ۱۵ سالگی است.
- اسباب منزل: هر نوزده سال یک بار، باید اثاثیه منزل تغییر یابد.[۲]
با توجه به حمایت های علنی استکبار و ادعاهای بی منطق بهائیت باید بگوئیم بهائیت دین نیست بلکه نقشه استعماری است برای ضربه زدن به امت اسلامی و غلبه بر کشورهای اسلامی. زیرا اگر مردم این مکتب را بپذیرند دیگر مبارزه با ظلم، جهاد، امر به معروف و نهی از منکر مفهوم خودش را از دست می دهد و باید اشیای قیمتی را به حساب بهائیت در بیت العدل که به جای بیت المال رایج در دین اسلام است بریزند و این یعنی استکبار با خیال راحت بر کشورهای بزرگ اسلامی تسلط یابد و هیچ رقیبی هم نداشته باشد.
پی نوشت:
[۱] . شلبی، احمد؛ مقارنه الادیان(الیهودیه)، ص ۳۳۱، قاهره، مکتبه النهضه المصریه، سوم، ۱۹۷۳ میلادی و ررک: افراسیابی، بهرام؛ تاریخ جامع بهائیت، ص ۳۴۵، تهران، مهر فام، دهم، ۱۳۸۲ شمسی.
[۲] . ربانی گلپایگانی، علی؛ فرق و مذاهب کلامی، ص ۳۴۳، قم، امیر، اول، ۱۳۷۷ شمسی. رک: افراسیابی، بهرام، تاریخ جامع بهائیت، ص ۳۴۵، تهران، مهرفام، دهم، ۱۳۸۲ شمسی.
