مرداب اعتياد

منيره زارعان

دوران نوجوانى و جوانى سال‏هاى شور و نشاط و تحرک است؛ آن‏جا که جريان زندگى به سراشيبى تند مى‏رسد و امواج حيات به تلاطم و خروش مي‏افتد. اگر اين جريان تند و پرشتاب حيات، مسيرى صحيح و سنجيده نيابد به بيراهه رفته و راه گم مي‏کند و چه بسا در فرجام، راه به سوى مردابى ببرد و همه شور جوانى را به دل سياه و پوسيده مرداب بسپارد. اعتياد از بيراه‏هاى هولناکى است که ممکن است جريان پرشور حيات جوانان را به سوى خود بکشاند. اعتياد مردابى است که فرسودن، ماندن و پوسيدن و هزر رفتن را به ارمغان مى‏آورد و اين، يعنى هدر رفتن همه سرمايه انسان.

عادت يا لجاجت

ديو سياه مواد مخدّر سراسر آسمان دلش را از سياهى لبريز کرده است و او به بهانه‏اى اين غوطه‏ور شدن پياپى در لجنزار اعتياد را عادت مي‏داند؛ عادتى که ترک آن برايش سخت و ناممکن است. امّا اين هرگز يک عادت نيست. چطور ممکن است انسان، اين موجود متفکر و مختار، تنها از سر عادت، گام‏به‏گام خود را به مرگى تدريجى و سخت، نزديک کند؟ نه، اين عادت نيست بلکه لجاجت است. رسول اکرم صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم مى‏فرمايند: «تکرار امور خير عادت است و تکرار بدي‏ها لجاجت». پس بيا و از سر مهربانى با خود، دست از اين لجاجت بدفرجام بشوى و حياتى دوباره به خود هديه کن.

مبارزه با نفس

هرچند به فرموده امام على عليه‏السلام عادت، طبيعت دوّم بشر محسوب مي‏شود و در اعمال انسان بسيار تأثيرگذار است، امّا در بدي‏ها و امور ناپسند هرگز بر پايه عادت نمي‏توان دست به تکرار عمل زد. در جاى ديگر همان حضرت مي‏فرمايد: «از هر بدى دورى کن و در دورى کردن از آن بدى با نفس مبارزه کن که تکرار بدي‏ها لجاجت است». استفاده از مواد مخدّر از زشت‏ترين و بدفرجام‏ترين اعمال بشرى است که به بهانه عادت بودن، عمر انسان را ذره‏ذره هدر داده، او را به سوى مرگى سخت مى‏کشاند.

رسوايى و ذلت

فرد معتاد آن‏چنان در منجلاب تباهى غرق است و از اطراف خود غافل و بى‏خبر است که هرگز ذلّتى که بدان گرفتار شده و خفّتى را که در آن فرو رفته است نمي‏بيند او هرچند در آغاز، پنهانى و در خلوت به اين عمل زشت دست مى‏زد و اين ذلت و خوارى را نهان مى‏داشت، امّا عادت به موّاد مخدر پرده از نهان او بر مى‏کشد. امام حسن عليه‏السلام مى‏فرمايند: «عادت‏ها؛ حاکم بر انسانند پس آن‏که در نهان به چيزي عادت نمود، عادتش در ميان جمع رسوايش مى‏کند».

حکم اسلام

از نعمت‏هاى بسيار بزرگ و ارزشمندى که خداى مهربان به ما عطا فرموده، نعمت اسلام است. گستره بي‏کران احکام اسلام چنان است که حتى در کوچک‏ترين امور زندگى راه را بر ما مى‏نماياند. اسلام عزيز درباره عادت زشت اعتياد نيز به روشنى راه بر بيراهه رفتن انسان مى‏بندد. نه تنها در اسلام اين عمل، يعنى ضرر زدن به بدن و نيز ضرر رساندن به ديگران، حرام شمرده شده‏است، بلکه به انسان سفارش شده که بر عادات زشت و ناپسند خود غلبه کند و نفس را در اختيار خود قرار دهد؛ نه آن‏که اسير هواى نفس باشد. مولا على عليه‏السلام مى‏فرمايند: «بر نفس خود در ترک عادات زشت غلبه کنيد و با خواهش درون بجنگيد و بر آن مسلط شويد».

بهترين عبادت

امروز که از جاى‏جاى عالم نداى تنفّر از دخانيات و انزجار از اعتياد بلند شده، فرصتى مناسب است تا گرفتارشدگان در دام دخانيات و ساير موارد اعتياد با اراده‏اى راسخ و عزمى جزم، خود را از اين گرداب هلاکت و ذلت بيرون کشند و دست از عادت ناپسند و لجاجت بدفرجام خود بردارند. دريچه‏اى به بيرون از چهار ديوارى خودخواهي‏ها و خودپسندي‏ها بگشايند، چشم به روشنايى و لطافت دنياى بدون دخانيات باز کنند و با يارى خواستن از خداى مهربان و بخشنده و با تکيه بر تقواى الهى، بر هواى نفس خود پا گذارند. مولاى متقيان على عليه‏السلام مي‏فرمايد: «بهترين عبادت، پيروزى بر عادت است».

فرار از دشواري‏ها

هراس از مشکلات زندگى و پناه بردن به دامان هيولاى اعتياد براى فرار از اين دشواري‏ها، عملى بسيار خسران‏بار و بدفرجام است. آنچه به‏راستى فرد را يارى مى‏کند و از دشواري‏هاى زندگيش مي‏کاهد و او را چون کوهى مستحکم در برابر گرفتاري‏هاى زندگى استوار مي‏دارد و سينه‏اش را دريايى مي‏سازد که از سختي‏هاى ناچيز زندگى به تنگ نيايد و آنچه براستى دواى درد درون اوست، تقواى الهى است. امام على عليه‏السلام مى‏فرمايد: «تقواى الهي، داروى بيمارى دل‏ها، و مرهم زخم سينه‏ها و پاک کننده پليدي‏هاى درون شماست».

شفاى دردها

با توام اى پژمرده از خزان اعتياد! آن‏گاه که خود را در چنگال هيولاى اعتياد گرفتار مى‏بيني، آرزوى گريختن از چنگ او در سينه‏ات موج مى‏زند و از اين لجاجت مرگبار خسته شده‏اى و هواى رهايى به سرت مى‏زند وقتى که لحظه‏اى از اين معامله خسران‏بارِ «همه چيز در برابر اعتياد» به تنگ مي‏آيى و تمناى بر هم‏زدن اين معامله، دلت را به درد مى‏آورد، کسى را به ياد بياور که تواناترين است و مهربان‏ترين. اگر تو ناتوانى، اگر براى تو دشوار است، اگر تنهايى راه بر پيروزيت مى‏بندد او از تو به تو مهربان‏تر و بسيار تواناست. از او يارى بخواه و خود را از اين گرداب سياه برهان. دست دعا به سوى او بلند کن و او را بخوان و به يارى‏اش اميدوار باش. امام صادق عليه‏السلام مى‏فرمايد: «دعا کنيد که دعا شفاى هر دردى است».

ضرورت پيش‏گيرى

همه مى‏دانند که پيش‏گيرى آسان‏تر از درمان است و ضرورت پيش‏گيرى در امر مواد مخدر و اعتياد که خود گردابى فرو کِشنده و مهلک است چندين برابر بيمارى‏هاى ديگر است. قدم نهادن در اين وادى هولناک اغلب با قبول اولين تعارفِ به ظاهر دوستانه يا شرم از رد کردن آن آغاز مي‏شود. حتى اگر اين تعارف، پيشنهاد استفاده از يک نخ سيگار باشد، جوان مسلمان با تکيه بر ايمان درونى و با همّتى بلند و روحى بزرگ هرگز همه سرمايه جوانى را در اين وادى سياه به ذره‏اى لذّت گذرا و پوچ نخواهد فروخت.

بي‏توجهى به دنيا

بي‏توجهى به دنيا و نگاه ابزارى به آن ـ به اين معنا که دنيا وسيله‏اى است براى به دست آوردن توشه آخرت ـ و توجه به اين مطلب که دنيا محل گذر است و وسيله است نه هدف، همه ما را يارى مي‏دهد که بر مشکلات گذراى زندگى پيروز شده و آنها را نه به عنوان دشواري‏هاى اصلي، که به عنوان يک تأخير کوچک و گذرا بنگريم. چشم دوختن به هدف و توجه به آخرت و سعى در پر کردن توشه آخرت ما را از دنيا و تجملات و سختي‏هاى آن رهايى مي‏دهد. آنها که با توجه بيش از حد به دنيا و زندگى مادّى خود را گرفتار مشکلات لاينحل آن مي‏کنند و سپس از فشار ناشى از آن مشکلات روبه سم کشنده مواد مخدّر مي‏آورند، اگر لحظه‏اى چشم بگشايند و دنيا را چنان که هست و بايد باشد بنگرند، هرگز در اين گرداب فرو نخواهند رفت.

آتش در دو جهان

قرآن عزيز کتاب هدايتگرى است که از جانب خدا براى نجات بشر از بيراهه‏ها و گم‏راهي‏ها نازل شده است. علماى اسلام و مراجع بزرگ تقليد با توجه به اين آيات الهى حکم به حرمت استعمال مواد مخدّر اعتيادآور داده‏اند. از جمله اين آيات آيه 29 و 30 سوره نساء است که مي‏فرمايد: «خودتان را نکشيد که خدا با شما مهربان است و هرکس از روى تعدى و ستم چنين کند، به زودى او را در آتش وارد مي‏کنيم و اين کار براى خدا آسان است». اين آيه به روشنى بيان مي‏کند که استفاده از سموم مهلک نه تنها زندگى دنيايى انسان را با آتش خود مى‏سوزاند، بلکه در آخرت نيز آتش عذاب را براى او مهيا مى‏کند.

طيبات و خبايث

خداوند مهربان و سرشار از لطف، انسان را آفريد و به او نعمت‏هاى بسيار نيکو بخشيد تا از آنها بهره‏مند شودو شکر او را به‏جا آورد. امّا انسان اين بنده خطاکارِ خدا از کنار نعمت‏هاى پاکيزه خداوندى گذشت و به سوى خبايثى چون مواد مخدّر رو آورد. آيه 157 سوره «اعراف» مى‏فرمايد: «خداوند براى آنها خوردنى‏هاى پاکيزه را حلال گردانيد و خبايث را حرام کرد». اين آيه انسان را متوجه غفلت بزرگى مي‏سازد که چگونه نعمت‏هاى طيب و پاکيزه الهى را ناديده گرفته، با رو آوردن به خبايث ناسپاسى مى‏ورزد.

توطئه استعمار

سرمايه اصلى هر کشور که پيش‏رفت و استقلال کشور بدان وابسته است، سرمايه کار نيروى جوان آن کشور است. استعمار جهانى در ادامه اهداف خود در تسلط بر کشورهاى جهان، با ترويج اعتياد و استفاده از مواد مخدّر در کشورها، تيشه به پايه‏هاى اصلى و محورى آنها زده، سپس به راحتى بر اين ممالک مسلط مى‏شود.

امام خمينى رحمت‏الله عليه اين روشنگر هميشه راه انقلاب، اعتياد را توطئه‏اى بزرگ برشمرده، مى‏فرمايند: «اين يک توطئه‏اى است که قدرت‏هاى بزرگ به اين وسيله به ما ضربه مي‏زنند… قشر جوان قشرى است که مي‏تواند اقتصاد ما را اداره کند… مي‏تواند خود را در برابر جهات فرهنگى نظامى و سياسى مجهز کند. پخش [مواد مخدر [در سرتاسر کشور… بر اساس توطئه‏الا است که مى‏خواهند اين قشر جوان را مهمل بار بياورند. کسى که به مواد مخدر مبتلا شده است موجود مهملى است. اين از نقشه‏هاى مختلفى است که براى جوان‏هاى ما ريخته‏اند».

وجوب مبارزه با اعتياد

از نگاه امام بزرگوار ما که کلامش هم‏چون چراغى فراروى ما بوده و هست، اعتياد توطئه‏اى از جانب استعمارگران براى ناتوان کردن کشور ماست. در ديد آن عزيز فقيد مبارزه با اعتياد مسئله‏اى اسلامى است. ايشان ملا‏فرمايند: «نجات معتاد نجات يک فرد نيست؛ نجات اسلام است». و نيز مى‏فرمايند: «اين يک باب است که باز چون برگشتش به حيثيت اسلام است، جلوگيرى از آن بر همه واجب است و براى اشخاصى که در اين باب نيستند، حرام است بروند و [مبتلا به] هرويين گردند».

منبع:http://www.hawzah.net